Ik ben dit jaar geslaagd voor mijn praktijkdiploma veerkracht en incasseringsvermogen! Het was het eerste examen in zijn soort en ook de wijze van examineren was geheel nieuw. Het bestond uit een aantal grote opdrachten en enkele kleinere, verdeeld over de periode half maart tot half oktober. In zijn algemeenheid vond ik dat we flink op de proef gesteld werden. Vooral de eerste opdracht heb ik als onredelijk zwaar ervaren. De voorbereiding was lastig, ik begreep niet zo goed wat er van ons verwacht werd, er was veel onduidelijkheid en ik kreeg weinig ondersteuning. Wat mij sterkte was dat ik deze uitdaging deelde met vele anderen. We worstelden met dezelfde vragen. Ik sloeg mij er redelijk goed doorheen, wat mij wat rust en opluchting bracht, maar – heel vreemd – ook een raar, knagend gevoel.
Maar goed, tot de zomer hield ik de fut er aardig in. De exameneisen werden echter telkens bijgesteld, hetgeen voor veel extra werk zorgde en voor ons allemaal enigszins demotiverend werkte. Na elke proeve van bekwaamheid moest ik even bijkomen, maar dat duurde nooit lang (ik heb mijn karakter mee) en ik richtte mij, zo goed en zo kwaad als het ging, met een dosis optimisme op de volgende opdracht. Ik moet zeggen dat ik mij in de loop van het jaar heen en weer geslingerd voelde tussen hoop en vrees. Gelukkig waren er steeds lichtpuntjes: kleine opdrachten waarin ik al mijn passie en energie kwijt kon en die zorgden voor hernieuwd optimisme.
Later in het jaar raakte ik toch wel vermoeid, met name toen de examencommissie zich nogmaals over de richtlijnen had gebogen en er zeer ingrijpende veranderingen in aanbracht. Dit hield voor mij in dat ik een extra examen moest doen, waarop ik mij niet goed had kunnen voorbereiden. Toen ik ook deze laatste hindernis genomen had, bleek dat de hele diplomering was gecanceld. Toen heb ik mijzelf maar geslaagd verklaard en een hele goed fles wijn opengetrokken. Mijn grote wens is dat jullie je ook, ondanks de beproevingen, geslaagd kunnen verklaren.
Op je gezondheid!